Historia materiałów węglikowych

Początki spiekanych materiałów twardych Pierwsze prace nad spiekanymi węglikami miały miejsce w Niemczech w latach 20. XX wieku. Koncern ThyssenKrupp podaje, że "spiekany węglik wolframu został opracowany przez "Stowarzyszenie Badawcze Elektrycznego Oświetlenia Osram" w celu zastąpienia diamentów jako materiału do obróbki metali. Nie dysponując możliwościami produkcji tego materiału na skalę przemysłową, Osram sprzedał licencję firmie Krupp pod koniec 1925 roku. W 1926 roku Krupp wprowadził na rynek spiekany węglik pod nazwą WIDIA (skrót od niem. WIe DIAmant = podobny do diamentu)." Powszechne zastosowanie narzędzi z węglików spiekanych w przemyśle datuje się na rok 1927. W Stanach Zjednoczonych miało to miejsce w 1928 roku. W kolejnych latach technologia ta rozwijała się w różnych krajach. Chociaż sformułowanie "podobny do diamentu" było nieco przesadzone (węgliki nie są równe diamentom), to narzędzia z węglików spiekanych pozwoliły na znaczne zwiększenie prędkości i posuwu obróbki, co wymusiło przebudowę konstrukcji maszyn w kierunku większej sztywności i doskonalszych łożysk wrzecion. Podczas II wojny światowej w Niemczech odczuwano niedobór wolframu. Odkryto, że węglik wolframu tnie metal wydajniej niż szybkotnąca stal, dlatego w celu oszczędności wolframu maksymalnie wykorzystywano węgliki do obróbki metali. Nazwa Widia stała się powszechną nazwą handlową w różnych krajach i językach, chociaż to określenie nie było szczególnie rozpowszechnione w języku angielskim ("węglik" jest tu bardziej powszechnym terminem). Pierwotnie były to niewykładane płytki lutowane na trzonkach. Mocowane płytki wymienne i szeroka gama nowoczesnych powłok to osiągnięcia kolejnych dekad. Z każdą dekadą zastosowanie węglików stawało się coraz mniej "wyjątkowe" i bardziej powszechne. Próbowano śledzić naukowe i technologiczne etapy związane z wytwarzaniem drobnoziarnistych twardych metali, jednak to zadanie nie jest łatwe ze względu na ograniczenia w publikowaniu odpowiednich informacji przez organizacje komercyjne i badawcze przez długi czas po pierwotnej pracy. Udało się ustalić, że już w 1929 roku, około 6 lat po uzyskaniu pierwszego patentu, pracownicy Krupp/Osram odkryli pozytywne aspekty rozdrobnienia ziaren węglika wolframu. Do 1939 roku odkryli również pozytywny efekt dodawania niewielkich ilości wanadu i węglika tantalu. Skutecznie kontrolowało to przerywany wzrost ziaren.[7] To, co uważano za "wspaniałe" w jednej dekadzie, w następnej było już uważane za mniej wspaniałe. Tak więc rozmiar ziaren w zakresie 0,5-3,0 μm uznawano za drobny we wczesnych latach, ale do lat 90. nastała era nanokrystalicznych materiałów o rozmiarze ziaren 20-50 nm. Nasza firma specjalizuje się w dostawach narzędzi i maszyn produkcji chińskiej, wykonanych zgodnie z wysokimi światowymi standardami przy zastosowaniu niemieckich technologii. W następnym artykule napiszemy o oznaczeniach na chińskich narzędziach, które pozwalają zrozumieć charakterystykę zastosowanych materiałów.